Wie heeft niet minstens één keer in zijn leven meegemaakt dat ik van Lucy Hou? Toen ik opgroeide met mijn grootouders, was TV Land een populair tv-station dat de hele tijd aan stond. Het kijken naar klassieke televisie was een groot deel van mijn ontwikkelingsjaren. Sitcoms waren de manier van dingen en ervaren gaan in het huis van een nieuwe familie in elke show. Er was één sitcom die de roost regeerde. Je raadt het al…Ik hou van Lucy. Lucy en Ricky Ricardo waren het perfecte koppel en ze schitterden samen op het scherm. Maar wat gebeurde er eigenlijk achter de schermen van deze legendarische show? Dat is een verhaal dat Aaron Sorkin wilde vertellen.
Hoe werkt het om de Ricardos beurs te zijn onder de pen en camera van Sorkin? Dit script is nogal het Sorkin script. Iedereen gabs op een mijl per minuut en krijgt hun leuke zingers. Dit moest een knaller zijn voor een van de cast om deze dialoog rond te gooien. Maar het is niet allemaal plezier en spelletjes. Er zijn een paar scènes die nogal de emotionele impact had, evenals het nemen van ernstige problemen. In de loop van de film, zie je Lucille Ball en Desi Arnaz vallen voor elkaar, vechten met elkaar, make-up lustfully, en gaan naar de strijd samen tegen iedereen die wil dat hun wil gedrukt op de show. Hun huwelijk was nogal wankel, en Ball wilde zoveel meer uit haar leven. Er zijn tragische momenten zoals haar” serieuze ” acteercarrière sterven bij RKO. Je ziet ook diep in het proces dat bal gebruikte om haar problemen te verwerken. Het publiek ziet zelfs Desi ‘ s donkere kant en hoe hij zich een weg door alles en iedereen heeft weten te banen. Ruzies met regisseurs, nachtelijke repetities en writers’ room battles vullen dit verhaal met geweldig materiaal.
Maar hoe vermijdt Sorkin jouw standaardkringen van biopics? Voor het grootste deel, deze film voelt als een beetje van uw standaard biopic. Maar er is een aantal interessante flair langs de weg. De niet-lineaire verhalenvertelling kan soms verward raken vooral omdat het Nicole Kidman en Javier Bardem zijn die Lucille en Desi de hele film spelen (ondanks dat ze er niet echt uitzien als een paar jonge liefhebbers). Dan is er het ingelijste verhaal van de schrijvers (op gevorderde leeftijd) terug te gaan en het vertellen van een groot deel van het verhaal. Was dit een effect? Het voelde meer als een artistieke keuze dan een die echt invulling gaf aan het verhaal of er dimensies aan toevoegde. De richting van de film heeft nogal wat energie, waardoor dit soms warrige verhaal voorbij vliegt. Ik kan nooit zeggen dat ik me verveelde tijdens het kijken naar deze film. Zelfs toen het verhaal voelde door de bewegingen of scènes voelde als uw standaard biopic affaire, die Sorkin dialoog kwam swingend.
Maar dit kan niet allemaal de Sorkin show zijn, toch? Dat was het zeker niet. Kidman geeft een fantastische prestatie. Ze doet haar stukjes Lucy imitaties (het voelt kunstmatig omdat dat karakter was een karikatuur) maar ze levert zo veel diepte als het gaat om bal. Een serieuze aanwezigheid achter de schermen, Kidman geeft bal zo veel kracht als ze Vecht voor de controle over haar eigen leven, ondanks wordt neergeschoten bij elke beurt. Kidman zal zeker awards aandacht krijgen voor deze. Bardem was een interessante keuze. Zijn diepe booming stem was een aanpassing, maar hij belichaamde de energie van Desi. Hij was zelfs een beetje beangstigend soms toen hij zijn gezag op mensen legde. Een telegraaf zegt het allemaal in de film (je zult het weten als je het hoort). De cast is geweldig met Nina Arianda, Alia Shawkat, Jake Lacy en Tony Hale. Maar hier is een speciale schreeuw voor de mopper op de set met verrassende diepgang in de vorm van J. K. Simmons. Een pitch perfect ondersteunende beurt in deze scherpe Sorkin flick.
Heeft Sorkin nog een awards schat op zijn handen? Ik heb dit misschien niet zo leuk gevonden Als velen, maar er is genoeg om van te houden. Het acteren en schrijven zijn scherp en snel gevat. De film legt de setting en tijd zo perfect vast. Dit was een leuke rit die het publiek overspoelt in nostalgie maar ook met betekenisvolle pathos. De Ricardos zijn is weer een overwinning voor de bloeiende regisseur Sorkin.